Użytkowanie 
- pies zaprzęgowy i do towarzystwa Klasyfikacja FCI: grupa 5 szpice i psy ras pierwotnych, sekcja l nordyckie psy zaprzęgowe, nie poddawany próbom pracy. Standard FCI nr212

Wrażenie ogólne 
- średniej wielkości, elegancki, biały arktyczny szpic, u którego siła, wytrwałość, zwinność, duma i pewność siebie idą w parze z wdziękiem. Charakterystyczny wygląd, tzw. uśmiech samoyeda powstaje przez połączenie kształtu i ustawienia oczu z ustawieniem kącików warg skierowanych łagodnym łukiem ku górze.

Ważne proporcje 
- długość ciała przewyższa wysokość w kłębie o około 5 %, a głębokość ciała jest nieco mniejsza od połowy wysokości w kłębie. Długość trzewioczaszki jest mniej więcej równa długości mózgoczaszki.
 
Zachowanie/charakter 
- przyjacielski, pojęnty, bystry i żwawy pies o bardzo słabym instynkcie łowieckim. W żadnym wypadku płochliwy lub agresywny. Bardzo towarzyski; nieprzydatny jako pies stróżujący.

Głowa 
- silna i klinowata.

Mózgoczaszka 
- czaszka widziana od przodu i z boku tylko nieco wysklepiona, najszersza między uszami. Mało widoczna bruzda między oczyma. Stop wyraźnie zauważalny, ale niezbyt mocno zaznaczony.

Trzewioczaszka 
- nos dobrze rozwinięty, preferowany czarny. W określonych porach roku blednie do tzw. nosa zimowego, jednak brzegi nosa muszą zawsze być ciemne. Kufa silna i głęboka, mniej więcej równa długością mózgoczaszce, zwężająca się stopniowo w stronę nosa. Ani spiczasta i słaba, ani ciężka i kwadratowa. Grzbiet nosa prosty. Wargi ciasno przylegające, czarne i dosyć mięsiste. Kąty warg biegną łagodnym łukiem ku górze i tworzą typowy „uśmiech samoyeda".

Zgryz/zęby 
- regularny, pełny zgryz nożycowy zgodny ze wzorem zębowym, o silnych szczękach i zębach. 
Oczy ciemnobrązowe, osadzone głęboko w oczodołach, rozstawione dość szeroko, ustawione nieco ukośnie, migdałowate. Wyraz oczu "uśmiechnięty", przyjacielski, uważny i inteligentny. Uszy proste, dosyć małe, grube, trójkątne z lekko zaokrąglonymi czubkami. Są bardzo ruchliwe; osadzone wysoko, a przy szerokiej czaszce daleko odsunięte od siebie.
 
Szyja 
- muskularna, średniej długości, dumnie noszona.

Tułów 
- raczej nieco dłuższy niż wysoki; głęboki i zwarty, jednakże zwinny. Kłąb dobrze rozwinięty. Grzbiet średniej długości, muskularny i prosty, u suk nieco dłuższy niż u psów. Lędźwie krótkie, bardzo mocne i wyraźnie odgraniczone. Zad pełny, silny, muskularny, lekko opadający. Klatka piersiowa szeroka, głęboka i długa, sięgająca w dół prawie do stawu łokciowego. Żebra dobrze wysklepione. Linia dolna i brzuch miernie podciągnięte.
 
Ogon 
- dość wysoko osadzony. W ruchu lub przy wytężonej uwadze noszony od nasady nad plecami lub zagięty na bok; w spoczynku powinien zwisać, sięgając stawu skokowego.
 
Kończyny 
- kończyny przednie dobrze ustawione, muskularne o silnych kościach. Łopatki długie, mocno przylegające i skośnie ustawione. Ramię ustawione ukośnie, ciasno przylegające do ciała. Niemal tak samo długie jak łopatka. Łokcie ciasno przylegają do ciała. Staw nadgarstkowy silny, ale giętki. Śródręcze ustawione lekkim skosem. Stopy przednie owalne, elastyczne, skierowane prosto do przodu, długie, wysklepione, niezbyt zwarte palce; elastyczne opuszki. Kończyny tylne widziane od tyłu proste i równoległe; bardzo silnie umięśnione. Udo średniej długości, bardzo szerokie i muskularne. Kolano dobrze kątowane. Staw skokowy dosyć głęboko osadzony i dobrze katowany. Śródstopie silne, krótkie, proste i równolegle ustawione. Stopy tylne takie jak stopy przednie. Wilcze pazury powinny być usunięte.
 
Chód 
- silny, swobodny, robiący wrażenie łatwego, z dalekim wykrokiem. Kończyny przednie mają daleki zasięg, a tylne dają silne odbicie.

Okrywa włosowa - włos bujny, gruby, elastyczny, gęsty jako idealna ochrona w klimacie polarnym. Samoyed ma okrywę podwójną: krótki, miękki podszerstek i dłuższy, twardszy i gładszy włos okrywowy. Włos na szyi i łopatkach tworzy grzywę, obramowującą głowę, szczególnie wyraźną u psów. Na głowie i na przedzie kończyn włos jest krótki i gładki, na zewnętrznej stronie uszu krótki, gładki i odstający. Wnętrze ucha dobrze owłosione. Z tyłu uda włos tworzy tzw. portki. Między palcami rosną włosy chroniące. Ogon bogato owłosiony. Włos u suk często jest krótszy i bardziej miękki niż u psów. W każdym wypadku poprawna sierść winna mieć szczególnie lśniący połysk.
 
Umaszczenie 
- czysto białe, kremowe lub białe z biskwitem, przy czym podstawową barwą musi być biel z niewielkimi tylko znamionami biskwitowymi. W żadnym wypadku włos nie może być beżowy.

Wielkość 
- wysokość w kłębie: idealna 57 cm u psów, 53 cm u suk. Tolerowane są odchylenia ~3 cm w górę lub w dół.

Błędy 
- wszelkie odchylenia od wyżej omówionych punktów należy uważać za błąd, którego ocena zależy od stopnia odchylenia. 
- wyraźne wady budowy, 
- lekka struktura kostna, 
- sucze psy, samcze suki, 
- zgryz cęgowy, 
- żółte oczy, 
- miękkie uszy, 
- beczkowata klatka piersiowa, 
- podwójnie zwinięty ogon, 
- za krótkie nogi, 
- silnie wygięte nogi, postawa krowia, 
- na całym ciele falisty lub krótki włos; włos długi, miękki i zwisający, 
- nieufność. 

Ciężkie błędy - wyraźnie pozbawione pigmentu miejsca na brzegach powiek i warg. 

Błędy wykluczające
- oczy niebieskie lub różnobarwne, 
- przodo- lub tyłozgryz, 
- uszy nie stojące pionowo, 
- umaszczenie sprzeczne ze standardem, 
- płochliwe lub agresywne zachowanie. 
Uwaga - Psy muszą mieć normalnie rozwinięte jądra, znajdujące się całkowicie w mosznie.